Reizen door het duister

Ik schrijf veel over mijn ervaringen met elfen en andere natuurwezens. Het zou niet eerlijk zijn alleen maar mooie verhalen te delen. Zo zit onze wereld nu niet in elkaar en mijn leven is ook niet alleen maar feest. Er is ook heel veel duister. Juist nu komt dat aan het licht, omdat er steeds meer licht op aarde komt. Dat is een natuurlijk proces. De aarde is aan het veranderen en dat beinvloed alle levensvormen.

Daarom nu ook een bericht over hele donkere wezens en wat me overkomen is. Ik ga niet in op details, ik ben alles nog aan het verwerken en dat duurt ook nog een tijdje. Ik begrijp nu volkomen waarom ik van kinds af aan geen horrorfilms wou zien, geen sience-fiction-boeken wou lezen. Mijn ouders keken wel eens een crimi-film op tv en dan ging ik verontwaardigd naar mijn kamer om een mooi boek, zoals ”De geheime tuin” te lezen of te knutselen. Nu ben ik er achter dat ik zelf horror heb meegemaakt. Ik wist eigenlijk wel dat ik nog met een trauma rondliep, maar wist niet wat. Het is ook een ”apart” trauma omdat er geen mensen bij betrokken zijn. Een trauma kan pas aan naar boven komen als je sterk genoeg bent om het te verwerken en als er in het collectieve veld al wat meer pioniers zijn die hetzelfde ontdekken. Heel heftige trauma’s kunnen heel diep weggestopt zitten omdat je psyche het nog niet kan verwerken, omdat het vreemde zaken zijn en omdat diegene die het veroorzaken zo snieky zijn dat ze ook nog eens een gemanipuleerde laag van vergetelheid over je heen leggen. Het trauma mag vooral niet ontdekt worden omdat het duister zo duister is, dat het het daglicht niet kan verdragen. Ik kwam er toch achter, ineens waren daar levendige beelden en gevoelens nadat iemand me over dit fenomeen verteld had.

Omdat ik heel gevoelig ben en helderziend, -voelend en -wetend sta ik in contact met meerdere dimensies, ik kan reizen in de tijd en door de cosmos sjezen. Als kind was ik ook best gemakkelijk te belazeren, vaak te goed van vertrouwen. Wat ik heb meegemaakt heet abductie, in het Nederlands ontvoering. Aliens nemen dan je dan mee de ruimte in. Er zijn zeg maar positieve aliens die je van allerlei moois laten zien, je meenemen naar andere planeten of hogere dimensies. En er zijn buitenaardsen met nare bedoelingen die je meenemen naar spooky plekken en destructie veroorzaken. Zij vragen nooit om toestemming om dit te doen.

Mijn eerste abducties waren tijdens een operatie in het ziekenhuis. Ziekenhuizen zijn vaak portalen voor negatieve ruimte-en tijdreizen, vanwege de angst en pijn die daar is. Ik was ongeveer 3-4 jaar oud en moest naar het ziekenhuis voor het doorprikken van mijn oren. Ik had oorontsteking en een tweede keer moesten mijn amandelen worden geknipt, kleine ingrepen waarvoor een kind hooguit 15 minuten onder narcose moet. Tijdens een narcose ga je uit je lichaam. En dan kan de ellende beginnen. Buitenaardsen hebben me meegenomen, ze nemen dan mijn lichtlichaam mee, terwijl mijn fysieke lichaam slaapt of onder narcose is . Ik droomde vaak ”zwart”. Ik wist niks meer van wat ik had meegemaakt, maar dat ”zwart” voelde heel eng en zwaar. Je tijdsbegrip raakt verstoord, in een korte tijd weg uit je lichaam, kun je veel meer meemaken dan in die aardse tijd zou kunnen gebeuren. Tot een paar maanden geleden, wist ik totaal niet wat ik allemaal heb meegemaakt.

In onze huidige dimensie van twee-polen, licht en donker, trek ik zelf de conclusie, dat wie veel geluk heeft, vaak ook veel ongeluk kent, dat wie veel licht meemaakt, ook veel duisternis kent. Hoge bergen en diepe dalen, alles is in evenwicht. Ik kan heel hoge natuurwezens en lichtwezens ervaren, ik heb nu ook de meest duistere wezens waargenomen en ervaren. En ik leef nog!

Toen ik net iets ouder was dan 50 moest ik weer onder narcose voor een kleine ingreep. Ik heb toen aan de annestesist gevraagd waar mensen heen gaan als ze onder narcose worden gebracht. “Waar gaat je ziel, je bewustzijn dan heen?” Hij wist me geen antwoord te geven, vond het wel een interessante vraag. Wel heel opmerkelijk dat ik dit vroeg. Ik wist toen nog niks van die abducties, maar iets in me wist het dus wel. Ik voelde angst voor die narcose en wou het weten en controle hebben over waar ik heen zou reizen. Ik heb toen besloten zelf het heft in handen te nemen en te reizen naar mijn kristalzusters. Die zussen uit mijn boek ”De zevende kristalvrouw”. Het zijn eigenlijk kristallijne elfen uit de binnenaarde. Ik ben er geweest en ontwaakte met een hemels gevoel uit de narcose. Deze beslissing en deze reis bleken heel belangrijk. De abducties zijn erdoor gestopt, ik had te veel licht bij me, het duister kon me niet meer bereiken.

Waarom heeft mijn Ziel besloten dit allemaal mee te maken? Om Licht te brengen in de duisternis. Misschien ook wel om anderen te helpen, alhoewel ik mezelf nu geen traumatherapeut vind en tot nu gespecialiseerd ben in readingen over de soort Ziel van iemand en welke wezens en helpers bij je zijn en readingen over vorige levens. Het aantal mensen en therapeuten die diepgaand weten en zelf ervaring hebben met hoe ver abductie kan gaan is zeer beperkt. Ik ben een pionier in alle dingen in het leven, dus ook met dit. Ik moet zelf ook heel goed aanvoelen aan wie ik mijn hele verhaal kwijt kan, vanwege de enorm grote onbekendheid en vanwege de heftigheid. Dus heb je een vermoeden van abductie…. voel je welkom, ik kan luisteren naar je verhaal en schrik niet omdat ik zelf weet. Gehoord kunnen worden is heel belangrijk.

Waarom deel ik dit? Omdat het meer voorkomt dan we weten, omdat er gruwelijke dingen gebeuren met de mensheid en dit dient te stoppen. Doordat ieder zijn/haar persoonlijk deel aanpakt, verwerkt en licht brengt in de duisternis kan dit stoppen, alleen dan.